Coronatijd: heb ik nu rust of juist drukte?
Maanden die we nooit meer zullen vergeten. Los van angst in z’n algemeenheid, alle gezondheidszorgen en voorschriften, waar denk ik nog meer aan als ik langzaam terugdenk aan de afgelopen periode? Dan denk ik onder andere aan de stress van het thuiswerken in combinatie met de kinderen. Maar ook aan de periode dat het ritme gevonden was en het eigenlijk helemaal zo verkeerd niet was, een periode wat minder sociale druk…
Maar we begonnen met de chaos. Want ook ik was naast medewerker ineens ook juffrouw en kinderleidster. Nu ben ik gewend om meerdere ballen hoog te houden, maar dit bleek een flinke uitdaging. In de ochtend inbellen, even de dag samen doornemen en werk verdelen. Mijn geduldige collega’s keken niet alleen naar mij, maar kregen er gratis twee nieuwsgierige koppies bij. Vervolgens Parro openen, bellen via Teams met de juf en een uurtje schoolwerk, de jongste helpen met regenboog taartjes van klei, de ringelende groepsapp van het werk, fruit klaarmaken, vriendinnetjes aan de deur die later mogen terugkomen als ‘ons’ schoolwerk klaar is, toch maar even een filmpje voor de jongste en werk oppakken. Daarna de kinderen even naar buiten (en man man wat hebben we een mazzel met het weer gehad) en ik even gas erop voor het werk. Vervolgens gaan we weer verder met schoolwerk, blijft het werk roepen en probeer ik de 3 jarige bezig te houden. Alles proberen tegelijk te doen en tegelijkertijd niks helemaal goed. Ik vergeet even dat ik er zelf ook nog ben en na een paar dagen voel ik een lichte inzinking opkomen en trek ik aan de bel bij mijn manager. Begrip dat deze situatie niet haalbaar is en afgesproken om indien nodig minder uren te maken en de werktijden wat meer te verspreiden.
Ik merk dat ik alsnog redelijk productief ben, met de aangepaste werktijden. Pffff! Ik mis m’n werkplek en collega’s, maar waardeer tegelijk het nieuwe ritme. En toen kwam in mei het ‘gewone’ leven weer in zicht. Weer 4 dagen per week naar kantoor en de kinderen weer een paar dagen per week naar school. Voorzichtig zetten onze klanten de werving naar vacatures weer open en spreken we weer meer werkzoekenden. Nu nog via videobellen maar binnenkort middels plexiglas schermen weer persoonlijk bij ons op kantoor! Ik hoop dat ik de gevonden rust nog een tijdje bij me kan houden. Het voelt dubbel. De afgelopen periode was zwaar maar fijn tegelijk. En als ik de balans voor mezelf opmaak kom ik tot mooie conclusies. Gezondheid is het belangrijkste wat er is, en dat zijn de mensen om me heen gelukkig. Ik heb een enorm leuke baan en heb het werk echt gemist, de klanten, de werkzoekenden. Ben blij met mijn lieve gezellige en grappige collega’s en ben trots op ons mooie gezin. Ik realiseer me dat niet alles altijd in de versnelling hoeft. Iets minder perfectionistisch en streberig mag. Iets minder streng voor jezelf zijn en nòg iets meer genieten!
